Czy nowa chińska kampania reklamowa Diora jest rasistowska?

Pachnie „orientalizmem”, ale chiński artysta broni swojej pracy

Nowa kampania reklamowa Diora „Shanghai Dreamers” budzi pewne zdziwienie. Zdjęcia, wykonane przez chińskiego artystę Quentina Shiha, przedstawiają rzędy identycznych (jak w reprodukcji cyfrowej) chińskich mężczyzn i kobiet ubranych w stroje z rewolucji kulturalnej z lat 60. i 70. oraz pojedynczą, uderzająco wysoką modelkę z Zachodu ubraną w strój Diora.

Nic dziwnego, że niektórzy w blogosferze płaczą wulgarnie. Obrazy wydają im się po prostu zbyt przypominające „orientalizm” i stereotypy, zbyt nonszalanckie z delikatnym okresem przeszłości Chin i trochę zbyt bliskie imperialistycznemu wyobrażeniu Zachodu niosącego kulturę na wschód. Jednak nie wszyscy się z tym zgadzają. Czy obrazy w rzeczywistości są rasistowskie? Oto debata:

• Artysta mówi Shih koresponduje z szefem pekińskiego biura McClatchy Tom Lasseter . Najpierw mówi, że obrazy są wyłącznie jego, poparte przez Diora, ale jego pomysłem.

W tej serii prac chciałem wyrazić dialog między modą chińską (lata 60. i 90.) a modą zachodnią (najbardziej reprezentuje ją Dior Haute Couture). W tym czasie Chiny były krajem socjalizmu – ludzie nosili te same stroje i podzielili się na różne grupy/tożsamości, takie jak robotnicy, studenci, intelektualiści itd. To jest historia. ... Nie sądzę, żeby chińskie modele były w jakiś sposób poniżające. Modelka Diora jest dla mnie także „modelką” – mam na myśli to, że stoi tam tylko po to, by reprezentować ubrania, a nie siebie i ludzi z Zachodu.

Nie miałam szczęścia, żeby sfotografować chińską modelkę ubraną w Diora – gdybym to zrobił, umieściłbym ją w swojej pracy.

• „Nie, twoje oczy cię nie oszukały” pisze zirytowany Jenny Zhang w The Guardian: „Chińczycy w tle dosłownie wszyscy wyglądają tak samo”. Myśli, że niezależnie od intencji Shiha, Dior „powinien wiedzieć lepiej, żeby nie zamawiać tych zdjęć do ich sklepu w Szanghaju” i „powinien wysłać Shihowi chińskie modelki do sfotografowania”.

• Wrażliwy temat, odrzuca problemy projektantów i artystów w ulgę „Wizualny przekaz przyprawia wielu o mdłości” – pisze Madeleine O'Dea w Artinfo. „Sugerują, że Chińczycy są masą bez cech charakterystycznych, podczas gdy Dior (i Zachód) reprezentują indywidualność”. Wskazuje również na trudności w parodiowaniu lat 70. w Chinach, co dla wielu nie jest śmieszne. Na koniec przygląda się, w jaki sposób ten incydent pokazuje „niebezpieczeństwo współpracy mody/sztuki”:

kiedy produkty tych kolaboracji są kwestionowane, to artyści stają na linii ognia, zmuszeni bronić swojej wiarygodności i wiedząc, że za wszelką cenę nie mogą się przyznać, że zrobili to dla pieniędzy.

• „Bezradny”, nie rasistowski W Shanghaiist, mieszkaniec Szanghaju Elaine Chow zwraca uwagę, że z tego, co usłyszała od osób, które przeżyły Rewolucję Kulturalną, „uśmiechnięta, „plastikowa” młodzież udająca szczęśliwą jest dokładnie taka sama jak ktoś inny, podczas gdy jedna osoba się wyróżnia mógłby być snem z Szanghaju. Podejrzewa również, że biała modelka była „bardziej zwykłą, nijaką decyzją podjętą przez tego, kto kręcił zdjęcia” i wynikiem „samego przemysłu modowego, który zasadniczo lubi jeden typ modelki”, który zwykle jest „Wschodnioeuropejczykiem”. ' Na koniec dodaje perspektywę mieszkańca Szanghaju:

Na marginesie, szczerze mówiąc – biorąc pod uwagę ogólną „harmonizację” historii rewolucji kulturalnej i fetyszystyczne wykorzystywanie białych modeli w reklamie przez Chiny, wątpię, by ktokolwiek, kto wchodził do sklepu Diora w Szanghaju, i tak poczułby się obrażony.